GOING IN STYLE
polska premiera: 30.06.2017
reż. Zach Braff
moja ocena: 4/10
Ten film to trochę taka parodia „Ja, Daniel Blake”, bo koślawo tłumacząca na prosty, schematyczny język amerykańskiego kina rozrywkowego ważkie sprawy społeczne. Obrazująca potoczną, ludyczną opinię o tym, jak to system zaniedbuje i wykorzystuje na stare latach tych, którzy wcześniej przez wiele dekad go budowali. Żyjemy w czasach, w których sprawiedliwość społeczna – choć z emfazą wykrzykiwana w trakcie gorących (zwłaszcza wyborczych) przemówień przez większość polityków na całym świecie – to właściwie pusty slogan. Jeśli bowiem sam nie przejmiesz nad rzeczywistością kontroli albo odpowiednio wcześniej o swoją przyszłość nie zadbasz, żadna sprawiedliwość cię nie czeka. Tego uczą się bohaterowie „Going in Style”, gdy właściwie z dnia na dzień tracą emeryturę od dawnego pracodawcy, który znika z lokalnego rynku, przenosząc produkcję do tańszej Azji. To zaraz prowadzi ich do odczuwalnego spadku i tak niezbyt wysokiego poziomu życia oraz problemów z wypłacalnością. Naturalnie gniew rozzłoszczonych emerytów kieruje się w stronę bezwzględnego banku, który ostatecznie planują napaść. Wykazują się przy tym sprytem nie mniejszym niż ekipa z „Ocean’s Eleven”, mimo że nie mają ani ich gracji, wigoru czy doświadczenia. W tym momencie „Going in Style” zjeżdża na tory błahej opowiastki o sprawiedliwych, acz sędziwych robin hoodach, odbierających z brawurą jedynie to, co im się należy. Społeczna obserwacja ustępuje miejsca odprężającemu widowisku, w którym od ściskania kciuków za naszych dzielnych, nieskazitelnych bohaterów można dostać odcisków. Zero refleksji nad tym, że może napady na bank nie są najlepszym sposobem na naprawianie kulawego systemu redystrybucji dochodów i pomocy osobom starszym. Nie wiem, jak Zach Braff to zrobił, ale nawet ja czuję pewien niesmak, patrząc w jak kretyńsko nieznaczący sposób wykorzystano skądinąd istotny, trudny temat społeczny.