5. Ethan Hawke (First Reformed)
Od lat mam wrażenie, że Ethana Hawke’a w Hollywood niespecjalnie się docenia. Jak na aktora, który gra w tylu fajnych filmach, zaskakująco mało spotkało go indywidualnych wyróżnień za swój wkład w te produkcje. Dopiero interesująca, ciekawa rola w dziwnym, niespodziewanym jeśli chodzi o jego odbiór za Oceanem dziele Paula Schradera zdaje się dawać pewne zadośćuczynienie temu klasowemu aktorowi.
4. Jakob Cedergren (Winni)
To zawsze trudna rzecz, udźwignąć na sobie cały ciężar historii, gdy jesteś jedyną osobą, którą widz ogląda na ekranie. Zamkniętą w ograniczonej przestrzeni, z własnym głosem jako najistotniejszym narzędziem pracy. I szwedzki aktor fantastycznie się w tej limitowanej formule odnalazł. Utrzymywał i dawkował napięcie, stworzył wyrafinowany portret psychologiczny swojego bohatera.
3. Daniel Day-Lewis (Phantom Thread)
Brytyjski aktor od lat gra we własnej, aktorskiej lidze. Starannie selekcjonuje filmowe role, pojawiając się na dużym ekranie z taką częstotliwością, by nie uczynić swojej osoby pospolitą i ograną. Rola w “Nici Widmo” ma być jego ostatnią w karierze i jeśli faktycznie Day-Lewis dotrzymałby słowa, byłaby to straszna szkoda, choć przynajmniej ta ostatnia kreacja to geniusz i wspaniałość.
2. Marcello Fonte (Dogman)
Niepozorny Włoch stał się najgorętszym, aktorskim nazwiskiem w Europie, otrzymując nagrody wszędzie tam, gdzie pojawi się dzieło Matteo Garrone – z Cannes i Sewillą na czele. Jest przy tym wszystkim Fonte tak uroczo bezpretensjonalny, że ciężko nie cieszyć się razem z nim. Ma prawo czuć się dumny i czerpać tę autentyczną radość ze swojego sukcesu, bo dał prawdziwy popis, wart wszelkich wyróżnień oraz długich oklasków.
1. Victor Polster (Girl)
Można sobie żonglować nazwiskami aktorek i aktorów, którzy w tym roku najbardziej zapadli w pamięć swoimi aktorskimi kreacjami, ale to nastoletni tancerz z Belgii pozostawił konkurencję daleko w tyle, w fabule Lucasa Dhonta grając swoją rolę z tak niesamowitą finezją i dojrzałością, że w ogóle ciężko wyobrazić sobie istnienie tego filmu bez jego udziału. To on stanowi kręgosłup tego dzieła, jego najważniejszy element. Dla takich odkryć jeździ się na filmowe festiwale, na takie debiuty czeka się całymi miesiącami.