THE LODGE
Nowe Horyzonty 2019
reż. Severin Fiala & Veronika Franz
moja ocena: 7/10
Szanuję w “The Lodge” ciekawą żonglerkę gatunkowymi konwencjami, która jednakowoż nie ma aspiracji bycia jednocześnie nośnikiem jakichś uniwersalnych znaczeń, co we współczesnych, ambitniejszych horrorach stało się modnym trendem. Fiala i Franz zmienili kontynent, ale nie zmienili swoich antyfamilijnych zainteresowań. Budują gęsty, ciężki nastrój psychotycznej, rodzinnej tajemnicy odkrywanej w zaciszu przytulnych czterech ścian chatki w głębi lasu. Stoją za tą historią groza i charakterystyczne napięcie, ale nie straszą one dla samego efektu gęsiej skórki czy nerwowych ruchów w fotelu. Nie tylko dlatego, że bywają po prostu przytłaczające, nieco zbyt oczywiste, za bardzo wręcz koronkowe w swojej gatunkowej konstrukcji, by traktować je aż tak – nomen omen – śmiertelnie poważnie. Choć powagę w swoim filmie Austriacy zachowują od początku do końca. I bywają także bardzo odważni, bo gdy matka dwójki dzieci przykłada sobie pistolet do skroni i go odpala, nie odwracają nerwowo wzroku/kamery, nie bawią się w żadne zagrywki typu niech działa wyobraźnia. Fiala i Franz dotykają intrygującego tematu. Interesuje ich zło, ale nie per se, lecz raczej jego percepcja. Pokazują, jak można go nie dostrzegać u tych, których kulturowo uznaje się za czystych i niewinnych (dzieci), choć to właśnie oni okazują się katalizatorem dla przyszłej tragedii. Wyrachowanymi reżyserami bezwzględnej intrygi wymierzonej w – ich zdaniem – prowodyrkę dramatu ich domostwa. Fascynująca jest postać niechcianej kandydatki na macochę grana przez Riley Keough. Ze swoją mętną, zatrważającą przeszłością i teraźniejszą pozą psa z podkulonym ogonem pod wpływem perfidnej manipulacji wraca na ciemną stronę mocy, co dla nikogo nie może skończyć się dobrze. I wracając jeszcze do tej odwagi “The Lodge”, ujawnia się ona najmocniej w okrutnym (ale w zupełnie inny sposób niż byście obstawiali) finale filmu.