MAGNEZJA
36. Warszawski Festiwal Filmowy
reż. Maciej Bochniak
moja ocena: 5/10
Stary Lewenfisz umiera. Opiekę nad familią, jej majątkiem i biznesem na rubieżach II Rzeczpospolitej przejmuje najbardziej przedsiębiorcza z jego córek – Róża (Maja Ostaszewska). U jej boku stają rubaszna Zbroja (Borys Szyc w damskich ciuszkach) i małomówna Lila (Małgorzata Gorol). Panie muszą nie tylko poskromić zbuntowanych chłopów, by móc dalej prowadzić interesy, ale też okiełznać swojego partnera po drugiej stronie granicy, Lwa (Andrzej Chyra). Nic nie układa się tak, jak powinno, bo na drodze Lewenfiszom staje lokalne pośmiewisko, bracia syjamscy Albert i Albin (Dawid Ogrodnik i Mateusz Kościukiewicz), którzy ściągają na okolicę zainteresowanie stróżów prawa. A dokładniej bystrej i twardej komisarz Kochaj (Agata Kulesza). Za kamerą “Magnezji” stanął Maciej Bochniak – być może w naszym kraju jeden z nielicznych twórców, który w formule czysto rozrywkowego kina poszukuje świeżych, nieszablonowych rozwiązań, co udowodnił w przebojowym “Disco Polo”. Scenariusz do MAGNEZJI Bochniak napisał wspólnie z Mateuszem Kościukiewiczem i trochę sprawia on wrażenie tekstu, na który złożyła się masa wariackich, najróżniejszych pomysłów. Nie każdy z nich finalnie musiał się w filmie znaleźć. “Magnezja” przeładowana jest bowiem wątkami głównymi i pobocznymi, które jeśli nawet całkiem nieźle wpisują się w obcą naszej kulturze westernową (easternową) konwencję i nadspodziewanie sprawnie spinają się ze sobą, potrafią zmęczyć swoim przerysowaniem. Film Bochniaka męczy jednak przede wszystkim swoim humorem, którego najjaśniejszym symbolem staje się karykaturalna i wybitnie nieśmieszna, żeńska rola Borysa Szyca, wcielającego się w postać Zbroi z gracją Marcina Dańca. Dowcip w MAGNEZJI jest bardzo pospolity, niewyrafinowany, a wręcz archaiczny. Ponieważ jego zadaniem jest rozpędzanie całej fabuły i nadanie jej mocnych, satyrycznych rysów, nie można MAGNEZJI ocenić inaczej, aniżeli sympatycznej w obyciu, ale ostatecznie – efektownej, artystycznej porażki.