ELEGIA DLA BIDOKÓW
polska premiera: 11.11.2020
reż. Adam Rehmeier
moja ocena: 4/10
To nie jest do końca tak, że “Elegia dla bidoków” jest jednoznacznie złym filmem. Problem z nim polega na tym, że ma aspiracje mierzyć z tematami, które mogłyby wyjaśnić na masową i popkulturową skalę wiele procesów społecznych, jakie obecnie determinują sytuację w Ameryce. Na czele z tym, jak to się stało, że takie właśnie “bidoki” jak rodzina Vance’ów w wyborach prezydenckich wzięły stronę nadętego miliardera, z którym nie mają absolutnie nic wspólnego. I film na tym polu ponosi spektakularną klęskę, o którą nawet ciężko obwinić jedną osobę. Ron Howard to przecież solidny, hollywoodzki rzemieślnik, nikt też nie odmówi talentu aktorskiego Amy Adams i Glenn Close, a jednak nikt w tej historii się dobrze nie odnalazł. Być może po części to wina literackiego pierwowzoru – autobiograficznego, rodzinnego czytadła, które nie jest niczym ponad osobistym pamiętnikiem i porządnej diagnozy socjospołecznej w nim po prostu nie było, wiec niespecjalnie doświadczona scenarzystka Vanessa Taylor nie potrafiła napisać tego lepiej i ciekawiej. W “Elegii dla bidoków” doszło nawet do takiego absurdu, że Adams i Close grają swoje postacie z taką emfazą, że sprawiają one wrażenie wyciągniętych z zupełnie innych historii. Boleśnie irytujący i beznadziejnie nijaki jest tez główny bohater – chłopak z prowincji, dorastający w biedzie i niestabilnym środowisku, który nieśmiało rozbija klasowe, szklane sufity, dostając się nie elitarną uczelnię i walcząc na niej o swoją przyszłość. Jego relacje z najważniejszymi kobietami w jego życiu – babką, matką, siostrą, a teraz także partnerką – wydają się fascynujące, ale w “Elegii dla bidoków” opowiedziane zostały nie tylko opierając się na strasznych stereotypach, ale też okrutnie sentymentalnie. Nie ma w tym filmie głębszych treści, nie zaprasza on do żadnych poważniejszych dyskusji, bo też tego nie można wymagać od banalnego melodramatu, którym ostatecznie jest “Elegia dla bidoków”.