LATO 1993
polska premiera: 6.04.2018
reż. Carla Simón
moja ocena: 6/10
Młoda reżyserka z Barcelony okazuje się godną uwagi następczynią mistrzów pokroju Victora Erice czy Carlosa Saury. Patrzy na świat oczami dziecka, a z jej spojrzenia uderza szczerość i naturalność. Duch Roju”, “Nakarmić Kruki”, a teraz “Lato 1993” – wiele te filmy dzieli, ale też sporo łączy. Portretując największe traumy człowieka, patrzą na nie oczami dziecka. Tę perspektywę hiszpańskie kino opanowało w zupełnie niezwykły sposób, rozumiejąc, jak wyjątkowa jest dziecięca wyobraźnia w ogarnianiu i tłumaczeniu tego, co najtrudniejsze i często niepojęte nawet dla dorosłego umysłu. Choć w “Lecie 1993” Carla Simón nawiązuje do swoich wielkich poprzedników, zdecydowanie bliżej jej do życzliwego realizmu Mike’a Leigh, którego surowość sprytnie rozmiękcza nie tylko uroczą retro stylizacją, ale też kojącym, letnim słońcem. Sześcioletnia Frida pakuje swoje rzeczy i wyjeżdża na wieś do krewnych. Daleko jednak tej wycieczce do ekscytującej, wakacyjnej eskapady. Po śmierci matki dziewczynka właśnie została sierotą, Esteve i Marga zdecydowali na stałe zaopiekować się Fridą i stworzyć jej nową rodzinę. Dla dziecka ta zmiana nie będzie wcale taka prosta do zrozumienia i zaaprobowania. W filmie Carla Simón ukryła swoje własne doświadczenia i wspomnienia, więc być może to właśnie w tym osobistym rozumieniu niełatwego tematu tkwi tajemnica tej ujmującej subtelności historii Fridy oraz chwytającego za serce autentyzmu jej prób oswojenia sprzecznych emocji, których tak młoda osóbka nie ma prawa pojąć. Łagodność katalońskiej reżyserki bywa i zaletą (nie epatuje dramatyzmem i naprawdę rozumie swoją małą bohaterkę), ale też wadą. Nad solidnie zbudowaną warstwą psychologiczną filmu unosi się bowiem letnia mgiełka zbyt prostolinijnego kina familijnego. Tu na pewno w przypadku Hiszpanki jest miejsce do rozwoju, choć i tak Carla Simón startuje z bardzo przyzwoitej pozycji.