TAKIE SĄ ZASADY
30. Warszawski Festiwal Filmowy
reż. Ognjen Sviličić
moja ocena: 5/10
Próba połączenia spokojnej i szalenie emocjonalnej narracji “Pokoju Syna” Nanni Morettiego i przerażająco beznamiętnej znieczulicy biurokracji znanej chociażby ze “Śmierci pana Lazarescu”. Pobity zostaje nastoletni chłopak. Obrażenia wyglądają niegroźne, dlatego po pobieżnych badaniach w szpitalu zostaje odesłany do domu. Okazuje się jednak, że skutki pobicia są o wiele groźniejsze niż to początkowo wyglądało. Tę zwyczajną scenkę rodzajową oglądamy z perspektywy rodziców. Do bólu zwyczajnych ludzi, spokojnych i opanowanych, nie przejawiających żadnej roszczeniowej pozycji względem rzeczywistości. To być może ta ich przesadna skromność i bierność względem krzywdy, jaka ich doświadcza, sieje wątpliwość, co do zasadności i trafności uzasadnienia, za które Ognjen Sviličić otrzymał reżyserskie wyróżnienie (za głęboką wrażliwość i mistrzowską konsekwencję w ukazaniu ludzkiej walki przeciwko biurokracji i znieczulicy). Konsekwencji reżyserowi na pewno odmówić nie można. Od początku do końca bowiem przygląda się bohaterom z perspektywy totalnie niezaangażowanego dokumentalisty, będąc jednocześnie dość blisko i daleko tragicznych wydarzeń. Nie zauważam natomiast tej wrażliwości. Chyba że za takową uznamy to zdystansowanie i bardzo nieśmiałą szczyptę serdeczności, jaką zdaje się żywić względem zranionych rodziców, albo nienormalną wręcz subtelność w pokazywaniu znieczulicy biurokracji. Temu filmowi po prostu brakuje jakiejkolwiek wyrazistości, przez co trudno złapać emocjonalną więź z bohaterami.
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=FX5E7SP7Qr8]
***
Kasia na WFF powered by:
