Film | Muzyka | Pasje

TO PRZYCHODZI PO ZMROKU
polska premiera: 7.07.2017
reż. Trey Edward Shults

moja ocena: 6/10

Ten film na pewno nie jest horrorem, choć wiele materiałów promocyjnych mogło to sugerować. Nie jest też do końca tradycyjnym kinem postapokaliptycznym, choć gęsta atmosfera katastrofy, która spadła na ludzkość i teraz niszczy ją za pomocą śmiercionośnego wirusa, spowija domostwo Paula i jego bliskich. Jednak to, jak doszło do upadku cywilizacji, twórców filmu wcale nie interesuje – skupiają się na apokalipsie w skali mikro. Bohaterowie starają się po prostu przetrwać i całkiem nieźle sobie z tym radzą. Posiadają spore zapasy, mają dostęp do wody i mieszkają w całkiem nieźle zabezpieczonym domu. Zagrożenie w ich sterylne środowisko – zgodnie z tytułem filmu – przychodzi po zmroku i nie ma wcale wielkich kłów i złowrogiego spojrzenia. Dużo bardziej bowiem niebezpieczne od jakiejś potworności okazuje się to, co w ludzkim odruchu rodzina Paula sama zaprasza pod swój dach, wprowadzając do swojego dobrze funkcjonującego ekosystemu obcy element i zmieniając w ten sposób rutynową, codzienną walkę o przetrwanie w nieprzewidywalny survival. Jest coś intrygującego w niepokojącym minimalizmie tej historii i jej dość zaskakującej, intensywnej warstwie psychologicznej (jak na tego typu kino). Dużo bardziej jednak przemówiła do mnie subtelna melancholia ciągle nieodkrytej, postapo perełki “The Open” niż surowy survival z “To przychodzi po zmroku”.

BABY DRIVER
polska premiera: 7.07.2017
reż. Edgar Wright

moja ocena: 7/10

Jest paru takich filmowych twórców, z którymi – tak sądzę – doskonale dogadałabym się na zupełnie prywatnej stopie. Wydaje mi się, że jednym z takich ludzi jest Edgar Wright. To bowiem koleś, który od lat w pierwszej kolejności pielęgnuje swoją kinofilską duszę, w drugiej – wciela się w rolę reżysera. Od czasów „Scotta Pilgrima” – tegoż samego Wrighta zresztą – nie było w kinie dzieła tak beztrosko bawiącego się filmowymi cytatami, tak luzacko, a przy tym błyskotliwie traktującego popularne konwencje i schematy. Jeśli po zwiastunie „Baby Driver” odnieśliście wrażenie, że to będzie jakiś pastisz kultowego „Drive”, to skojarzenie nie było do końca słuszne. Różnica jest taka: o ile Refn szukając inspiracji w popkulturze, tworzy coś na kształt zmysłowego spektaklu starającego się uderzać w bardziej wysokie nuty, o tyle Wright na bazie popkultury robi czystą, bezczelną rozrywkę. Punkt wyjściowy „Drive” i „Baby Driver” jest podobny – oto kierowca doskonały na usługach kryminalnego świata, spotykając odpowiednią dziewczynę, stara się zerwać z przestępczym fachem, mając przed sobą jeden, ostatni skok. Na tym jednak podobieństwa się kończą. Baby ma bowiem za sobą konkretną historię, na którą składają się traumatyczne przeżycia z dzieciństwa, chwytający za serce związek z niepełnosprawnym ojczymem i osobliwa relacja z szefem wszystkich gangsterskich szefów w mieście. Baby ma też masę iPODów z muzyką, bez których nie rusza się z domu. Słuchawki na uszach ma zarówno podczas spacerowania po mieście, jak i w trakcie napadu. Bez odpowiedniej piosenki nie odpali nawet samochodu, by zwiać z miejsca przestępstwa. W filmie Wrighta nie mogło też oczywiście zabraknąć szalonych pościgów, komiksowych złoczyńców, nieoczekiwanych zawrotów akcji i słodko naiwnego wątku miłosnego. Na papierze trąci to wszystko trochę zgraną płytą, ale w praktyce Baby zabiera widza na fajową, pełną przygód przejażdżkę, w trakcie której czuje się przede wszystkim to, że oto oglądamy film zrobiony od serca, bez ściemy i spiny. Dokładnie taki, jaki chciałby zobaczyć w kinie jego twórca. Ten gość po prostu kocha kino, a ja za to kocham Edgara Wrighta.

GOING IN STYLE
polska premiera: 30.06.2017
reż. Zach Braff

moja ocena: 4/10

Ten film to trochę taka parodia „Ja, Daniel Blake”, bo koślawo tłumacząca na prosty, schematyczny język amerykańskiego kina rozrywkowego ważkie sprawy społeczne. Obrazująca potoczną, ludyczną opinię o tym, jak to system zaniedbuje i wykorzystuje na stare latach tych, którzy wcześniej przez wiele dekad go budowali. Żyjemy w czasach, w których sprawiedliwość społeczna – choć z emfazą wykrzykiwana w trakcie gorących (zwłaszcza wyborczych) przemówień przez większość polityków na całym świecie – to właściwie pusty slogan. Jeśli bowiem sam nie przejmiesz nad rzeczywistością kontroli albo odpowiednio wcześniej o swoją przyszłość nie zadbasz, żadna sprawiedliwość cię nie czeka. Tego uczą się bohaterowie „Going in Style”, gdy właściwie z dnia na dzień tracą emeryturę od dawnego pracodawcy, który znika z lokalnego rynku, przenosząc produkcję do tańszej Azji. To zaraz prowadzi ich do odczuwalnego spadku i tak niezbyt wysokiego poziomu życia oraz problemów z wypłacalnością. Naturalnie gniew rozzłoszczonych emerytów kieruje się w stronę bezwzględnego banku, który ostatecznie planują napaść. Wykazują się przy tym sprytem nie mniejszym niż ekipa z „Ocean’s Eleven”, mimo że nie mają ani ich gracji, wigoru czy doświadczenia. W tym momencie „Going in Style” zjeżdża na tory błahej opowiastki o sprawiedliwych, acz sędziwych robin hoodach, odbierających z brawurą jedynie to, co im się należy. Społeczna obserwacja ustępuje miejsca odprężającemu widowisku, w którym od ściskania kciuków za naszych dzielnych, nieskazitelnych bohaterów można dostać odcisków. Zero refleksji nad tym, że może napady na bank nie są najlepszym sposobem na naprawianie kulawego systemu redystrybucji dochodów i pomocy osobom starszym. Nie wiem, jak Zach Braff to zrobił, ale nawet ja czuję pewien niesmak, patrząc w jak kretyńsko nieznaczący sposób wykorzystano skądinąd istotny, trudny temat społeczny.